Epsilon
& Theta

Μια ιδέα που γυρνάει στο κεφάλι μου πολλά χρόνια, με διάφορες μορφές. Ο έρωτας κι ο Θάνατος μου τα ‘φερε ακόμα πιο διαφορετικά. Τόσο δυνατές ροές, που αλλάζουν την κοίτη του καθενός. Δυνάμεις που σε τραβούν από δυο αντίθετες μεριές. Τόσο ισχυρή η μία, όσο και η άλλη. Όταν τελειώνει ο έρωτας, ένας μικρός θάνατος. Όταν χτυπάει την πόρτα ο θάνατος, κρατιέσαι με νύχια και με δόντια από τη ζωή, με ό,τι πιο ζωογόνο, τον έρωτα.

 

Το υλικό των τραγουδιών αυτών άλλαξε πολλές μορφές μέσα στο χρόνο. Αλλά ίσως όλα ξεκινούν ακόμα παλιότερα. Από τον δίσκο της Μέλπως Μερλιέ που έβαζε ο πατέρας μου στο σπίτι όταν ήμουν παιδί. Από τη φωνή της Ξανθίππης Καραθανάση, όταν ήμουν έφηβη.

“Το μονοπάτι” , αρχικά σε ηχογράφηση μαζί με την Αλεξία. “Ο κλέφτης της αγάπης”, με τους αυτοσχεδιασμούς του Χρήστου Μπάρμπα. Το “με γέλασαν τα πουλιά”, στους δρόμους της Ινδίας με τον Σάκη Λάιο στο μπανσούρι και τάμπλες μαζί με το μικρό μου Ρωξάκι, μόλις 2μιση ετών. Το “όσο βαρούν τα σίδερα”, μια πρωτόλεια μορφή με τη φλαμένκο κιθάρα του Κ. Ματσίγκου (όσο ακόμα ο Νίκος ήταν εδώ), αλλά και διαφορετικά, με το μπουλγαρί του Μάριου Μπορμπουδάκη και το τσέλο του Κ. Κυριτσάκη.

 

Ήταν οι πρώτοι πειραματισμοί πάνω σε αυτό το υλικό, αρκετά χρόνια πριν. Η γέννα, ο θάνατος του Νίκου, η απομόνωση στα χρόνια του κορονοϊού, με ανάγκασαν να αφήσω αυτό το project στην άκρη για μεγάλο διάστημα.

Και να που βρέθηκαν οι άνθρωποι που με έβγαλαν από την αδράνεια και γεννήθηκε αυτός ο δίσκος.

Χωρίς την αγάπη, την επιμονή και τη στήριξη του Γιάννη Μαυρίδη, αυτό δε θα ήταν δυνατό να ευοδωθεί.

 

Με τις ενορχηστρώσεις του Φίλιππου Κωσταβέλη και του Δημήτρη Τασούδη, αλλά και όλης της ομάδας, γεννήθηκε αυτή η μουσική.

 

Καλή ακρόαση...